Soweit ich mich erinnre kann,
wor´s jedeTach uf´m Programm,
am owed gehn ich uff die Gass,
han mit de Weiwer dann mei Spass.

Die Gassebank, des Zauberwort,
am owed trefft mer sich jo dort,
um zu vezähle un zu ratsche,
mer hat jo einiges zu tratsche.

A Mann hat do a nix zu suche,
der tut nor raache un vill fluche,
die Weiwer welle leenich sin,
do brauch´s kee Mann un a kee Kind.

Doch ich wor immer jo so frei,
wor iwwerall gere debei,
han immer alles wisse welle,
mir wor´s egal aus welcher Quelle.

For mich wor alles jo so lustich,
weil ich wor so wissensdurstich,
un mir wor des net enerlei,
wann ich mol wor net mit dabei.

De Weiwer uff de Gassebank,
hat des netg´fall, die Nerve blank,
wann die mich schon han komme gsiehn,
se ganz histerisch han schon gschrie.

Kannst Du net mit de Kinner spille,
des is ke Platz for kleene Kinner,
mir redde do ganz wichtiche Sach,
was so passert is iwwer de Tach.

Des wor mer sowas vun egal,
des Zirkus gefft´s jo jedesmol,
ich wor schon abg´härt vun dem Ganze,
sin drangeblieb so wie a Wanze.

Ich han mich hing´hockt in die Reih,
un gfroht, was geffts heit alles Nei,
tut alles jo ganz schnell verzähle,
mich tut des aarich intressere.

Wann ich han welle was verzähle,
uns se mit meine Gschichte quäle,
do hat die Lissigoht dann gsaat,
jetz hal dei Maul un sei mol staat.

Mei Lewe lang mecht ich´s net misse,
vun do han ich heit noch viel Wisse,
weil ohne Fernseh Gott sei Dank,
gab´s Bildung uff de Gassebank.


 

Copyright by Anneliese Zagolla

Okt. 2011